Όσο χρειάστηκε

Ο Παναθηναϊκός νίκησε την ΑΕΚ εχθές το βράδυ στο ντέρμπι του ΟΑΚΑ με 3 -2 αποδίδοντας τόσο όσο απαιτούνταν για να καταβάλει τον συγκεκριμένο αντίπαλο. Φυσικά και σε καμία περίπτωση αυτή η νίκη δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί με υπερβολή μιας και η τωρινή κατάσταση της ΑΕΚ δεν παραπέμπει σε μεγάλη ομάδα όπως είναι επίσης φυσικό να μην υποτιμηθεί μιας και μιλάμε για νίκη σε ντέρμπι και για ένα κόμη παιχνίδι που η ομάδα σκοράρει πολύ και δημιουργεί ευκαιρίες για άλλα τόσα γκολ. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. 

Ο Παναθηναϊκός κατέβηκε στον συγκεκριμένο αγώνα με ον τίτλο του φαβορί. Κατάφερε να διαχειριστεί άψογα αυτόν τον τίτλο ξεκινώντας σοβαρά και πειθαρχημένα το παιχνίδι αποδίδοντας την γνωστή απόδοση των τελευταίων αγωνιστικών, ίσως σε λίγο μικρότερο βαθμό. Μπροστά σε αυτόν τον Παναθηναϊκό η ΑΕΚ έμοιαζε ανήμπορη να αντιδράσει μη μπορώντας να κυκλοφορήσει καν την μπάλα. Σε όλη τη διάρκεια του ημιχρόνου ο Παναθηναϊκός έδειχνε κυρίαρχος και απειλήθηκε μόνο από τα στημένα της ΑΕΚ και τη δική του αδράνεια μεσοαμυντικά, αλλά όχι ουσιαστικά. Σε αυτή την δυσλειτουργία της μεσαίας γραμμής ανασταλτικά υπάρχει μια ξεκάθαρη εξήγηση. Ο τρόπος παιχνιδιού του Παναθηναϊκού ανεβάζει ψηλά την ομάδα με αποτέλεσμα η μη σίγουρη μπαλιά του αμυντικού χαφ και των κεντρικών αμυντικών (πόσο μάλλον το λάθος) δίνει τεράστιο ανοιχτό πεδίο στον αντίπαλο να απειλήσει την εστία. Εδώ λοιπόν φάνηκε η διαφορά από το προηγούμενο ματς στην Τούμπα όπου ο Σιμάο πέραν από άριστος αμυντικά ήταν και αλάνθαστος στις μεταβιβάσεις του. Εχθές παρέμεινε σε πολύ υψηλό επίπεδο αμυντικά αλλά υπέπεσε σε αρκετά λάθη. Φυσικά από εκεί και μπροστά η ομάδα ήταν εξαιρετική με την γνωστή τετράδα να κάνει τα δικά της, αλλάζοντας θέσεις και μπαλιές με τρομερή ποικιλίας σε top speed. Αποτέλεσμα ήταν και τα δύο τέρματα που παραπέμπουν σε ενέργειες που εξουδετέρωσαν την άμυνα της ΑΕΚ με υποδειγματικό τρόπο. Στο δεύτερο ημίχρονο ο Παναθηναϊκός μπήκε το ίδιο δυνατά με την μεσοαμυντική του λειτουργία μάλιστα εμφανώς βελτιωμένη δείγμα ότι δεν πέρασε απαρατήρητο από τον Φερέιρα που προφανώς το επεσήμανε στους παίκτες του. Το 3 - 0 ήρθε φυσιολογικά. Και τότε άρχισε το πάρτι. Όλος ο κόσμος από το 60 θυμήθηκε το επερχόμενο ντέρμπι με τον ΟΣΦΠ, άρχισε τα αποθεωτικά και γενικώς επήλθε η χαλάρωση που πέρασε ως κλίμα κι εντός των αγωνιστικών γραμμών. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μειώσει η ΑΕΚ το σκορ πράγμα που δεν πτόησε τον Παναθηναϊκό που συνέχισε να δημιουργεί και να χάνει ευκαιρίες, πράγμα που ενόχλησε τον Φερέιρα που θέλει αν μη τη άλλο η ομάδα να είναι αποτελεσματική. Αυτή η αίσθηση ανωτερότητας οδήγησε σε περαιτέρω χαλάρωση που έφερε και το δεύτερο γκολ της ΑΕΚ που άγχωσε κυρίως την εξέδρα μιας και αγωνιστικά δεν απειλήθηκε άλλο ο Παναθηναϊκός. Αυτή η τροπή του αγώνα και το τελικό αποτέλεσμα έχει ένα διττό αποτέλεσμα. Καταρχάς το προφανές ότι η χαλάρωση τιμωρείται και μπορεί να κοστίσει την απώλεια ενός τριπόντου  που βάση απόδοσης και ποιότητας το δικαιούται η ομάδα 200%. Η άλλη πλευρά είναι ότι λειτουργεί σαν αφύπνιση ενόψει ενός μεγάλου ντέρμπι που κατεβάζει τα επίπεδα τυχόν αλαζονικής αντιμετώπισης και δίνει κίνητρο για ακόμη καλύτερη απόδοση.