Μερικές μέρες μετά το ντέρμπι με τον ΟΣΦΠ στο Καραϊσκάκης και αφού έχει κοπάσει η ένταση από το συγκεκριμένο παιχνίδι μπορεί κανείς να ρίξει μια ποιο ψύχραιμη ματιά σε αυτό και στον τρόπο με τον οποίο εξελίχθηκε. Μπορεί με άνεση και με νηφαλιότητα να δει κανείς κέρδη και απώλειες και να καταλήξει αν το γενικό σύνολο έχει θετικό ή αρνητικό πρόσημο.
Καταρχήν να θυμηθούμε ότι ο Παναθηναϊκός κατέβηκε πρωτοπόρος στο λιμάνι και ως τέτοιος αποχώρησε. Αυτό από μόνο του αποτελεί μεγάλο κέρδος αν μάλιστα συνδυαστεί με το γεγονός ότι αυτό εντάσσεται ως το γενικό αποτέλεσμα μιας δύσκολης σειράς τριών διαδοχικών ντέρμπι (τα δύο εκτός έδρας). Από την άλλη αυτή η πτυχή έχει και την αρνητική πλευρά της όπως εξελίχθηκε το πράγμα μιας και από τη στιγμή που η ομάδα προηγήθηκε στο Καραϊσκάκης χάθηκε η ευκαιρία για ένα διπλό τίτλου μιας και η διαφορά πέντε βαθμών θα ήταν εξαιρετικά σημαντική. Ένα άλλο χαρακτηριστικό του συγκεκριμένου αγώνα είναι η απόδοση της ομάδας. Σε καμιά περίπτωση δεν έφτασε στα επίπεδα των αγώνων με ΠΑΟΚ και ΑΕΚ, αλλά δεν μπορεί να θεωρηθεί και κακή εμφάνιση. Ίσως η προσδοκία όλων μας να ήταν για κάτι παραπάνω, αλλά αυτό δεν αρκεί για να την χαρακτηρίσει ως άσχημη. Σαφώς και το παιχνίδι του ΟΣΦΠ ήταν περισσότερης πρωτοβουλίας από του Παναθηναϊκού αλλά μην ξεχνάμε ότι έπαιζε στην έδρα του και με σχετικά την πλάτη στον τοίχο όσο το σκορ ήταν 0 - 1. Η τακτική του Παναθηναϊού από ένα σημείο και μετά φάνηκε ότι ήταν για τη διαχείριση του αποτελέσματος αλλά αν ήταν ποιο προσεκτικός στην κυκλοφορία της μπάλας στη μεσαία γραμμή θα είχε την άνεση να σκοράρει και άλλο απέναντι στον "αεροδιάδρομο" που υπήρχε αντί για άμυνα στον ΟΣΦΠ. Αυτό πάλι συνδέεται άμεσα με την ατομική απόδοση ορισμένων παικτών. Για παράδειγμα ενώ ανασταλτικά η μεσαία γραμμή λειτούργησε ικανοποιητικά κυρίως χάρη στην συγκλονιστική εμφάνιση του Σιμάο, στο κράτημα και στη δημιουργία δεν απέδωσε τα αναμενόμενα καθώς κατσουράνης και Κλέιτον δεν είχαν αντίστοιχη απόδοση. Οι δυο τους έβγαλαν από μία καλή μπαλιά και στη μία έγινε γκολ και στην άλλη δοκάρι, καλή προσπάθεια υπάρχει επίσης του Κλέιτον στο δεύτερο ημίχρονο με μπαλιά στον Λέτο που κόπηκε από γρήγορη έξοδο του αντίπαλου τερματοφύλακα. Μιας λοιπόν και ο λόγος για τον Λέτο, πολλοί έσπευσαν να χαρακτηρίσουν λίγη την εμφάνιση του. Αυτό είναι λάθος κατά τη γνώμη μας μιας και ο Λέτο ήταν στοχευμένος από την άμυνα του ΟΣΦΠ με τρεις παίκτες να πέφτουν πάνω του σε κάθε προσπάθειά του. Με αυτό το δεδομένο κατάφερε να κάνει τουλάχιστον τρεις τελικές προσπάθειες εκ των οποίων η μία ήταν δοκάρι ενώ το μεγάλο κέρδος ήταν η απελευθέρωση του Κουίνσι που πραγματικά έκανε άνω κάτω την άμυνα του ΟΣΦΠ όταν έβγενε με την μπάλα μπροστά, ενώ έδωσε και χώρο στον Ζέκα που τελικά κατάφερε να σκοράρει. Αυτό επίσης αναδεικνύει ένα ακόμη θετικό στοιχείο που είναι ο πλουραλισμός στην επίθεση. Ο Παναθηναϊκός δεν στηρίζεται για σκορ σε ένα ποδοσφαιριστή αλλά παίρνει σκορ από πολλούς. Αξιοσημείωτη είναι και η αναφορά στην άμυνα η οποία και πιέστηκε περισσότερο. Με εξαίρεση τον Σαριέγκι ο οποίος δεν τα πήγε καλά με τον Τζιμπούρ να τον νικά κατά κράτος, οι τρεις υπόλοιποι στάθηκαν καλά με τον Μαρίνο ν ξεχωρίζει κάνοντας ίσως το καλύτερο παιχνίδι του στον Παναθηναϊκό, στέλνοντας ταυτόχρονα και μήνυμα ότι η θέση του δεξιού μπακ στον Παναθηναϊκό έχει πλέον μεγαλύτερο ανταγωνισμό. Τέλος μένει η εξαιρετική εμφάνιση του Καπίνο στην θέση του τερματοφύλακα. Δεν χωράνε πολλά λόγια για ένα παιδί δεκαεφτά και μισό χρονών που κατάφερε να αντεπεξέλθει με κορυφαία εμφάνιση σε ένα ντέρμπι αυτού του ειδικού βάρους, κρατώντας τον Παναθηναϊκό όρθιο όποτε χρειάστηκε. Το μέλλον του ανήκει και προδιαγράφεται λαμπρό. Σαν γενικό λοιπό συμπέρασμα το ταμείο έχει θετικό πρόσημο και δίνει πλέον αισιοδοξία και σιγουριά στην ομάδα για επιτυχία στο πρωτάθλημα, αρκεί φυσικά να συνεχίσει να δουλεύει με τον ίδιο τρόπο πράγμα για το οποίο ο Ζεσουάλδο Φερέιρα δείχνει να είναι η απόλυτη εγγύηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου